“Misja” Joffé‘a to nieprzebrane bogactwo. Kiedyś długo tu o czymś rozmawialiśmy i nic już z tego nie pamiętam, poza tym, że ostatecznie rozmowę sensownie ucięła przywołana scena, gdy De Niro w akcie skruchy przeprasza wielmożę plantatora (a może gubernatora czy namiestnika, nie pamiętam dokładnie) i robi to z taką samonapędzającą się pasją, gorliwością i wreszcie przesadą, że przeprosiny obracają się w szyderstwo, drwinę i oskarżenie. Kończy się na tym, że De Niro nieomal siłą jest powstrzymywany, żeby już dalej nie przepraszał... Niezłe, trzeba przyznać.

Wczoraj wieczorem wróciłem z referatu bez ducha i wpadłem w stupor przed telewizorem. Czort znajesz na jak długo, ocknąłem się, kiedy Irons szedł przez las. Zaraz potem Referentowa wyłączyła mi telewizor i słusznie, ale co zdążyłem, to moje.

W literaturze przedmiotu odnotowuje się, że ten obrazek to figura nawrócenia. Kierując się czystym pięknem Indianie zwracają się ku Bogu lub – jak kto woli – uniwersum. Mnie wydaje się jednak, że scena spotkania Ironsa z Guarani, to przede wszystkim doskonale przedstawione uznanie człowieka przez człowieka. Jego istnienia, bycia; to abstrakcyjna akceptacja tego, że drugi człowiek jest i zarazem tego – kim jest. W świecie nauki – przykład ten spłyca sprawę – podobnie wygląda recenzja w ciemno. Nie wiesz kto napisał, dlaczego i czy nie jest aby z Krakowa, po prostu czytasz tekst, ot tak – sam w sobie, który może zachwycić, a jego autor (nie-wiadomo-kto) wyrasta wtedy na olbrzyma. Bywa. Coraz rzadziej, ale bywa.

Indianie zabierają ze sobą Ironsa, prowadząc go za rękę, już jako “swojego”. Cztery minuty dziewięć sekund dobrego kina.