Ulubiony temat ludzi z pogranicza religijności a także z samego jej jądra to duchowość.

Dlaczego? Bo duchowość kształtuje sposób postrzegania rzeczywistości. Kształtuje, to mało powiedziane. Jest bardzo subtelnym filtrem intelektu jak i serca, wg którego postrzega się rzeczywistość. A mówiąc jeszcze bardziej konkretnie, wg którego człowiek odnajduje się samego siebie w realnej – płynącej jak rzeka – rzeczywistości. Duchowość więc stanowi pewien modus operandi bytowania tu i teraz. Zarówno w warstwie tożsamości jak i warstwie poszukiwań. Jest czymś kształtującym charakter i relację z innymi, tak jak “serce kształtuje się wg tego co kocha.”
Duchowość jest więc lepszą stroną świata i lepszą stroną rzeczywistości. Chyba, że słowo “lepsze” jest rozumiane patologicznie. Wtedy i duchowość przyjmie postać patologiczną.. .

Aby nie zakończyć pesymistycznie, można powiedzieć, że duchowość jest czymś dzięki czemu odnajduję swoją tożsamość jak i relację do siebie samego jak i ludzi wśród których żyję. Ale nie tylko, przecież także relację do świata w wymiarze uniwersalnym. A zatem duchowość jest czymś bardzo ważnym.