ty chcesz się podobać Bogu, ja mam problem, czy to Bóg podoba się mi.
No ale egoista jestem, jak wiadomo.

Mogę więc nie na temat?
Znaczy o poście więcej i o sobie, niż o Bogu.

Ja zauważam coś takiego, że wyrzeczenie dla samego wyrzeczenia trochę nie ma sensu, fajnie jest, jak to jest elementem konstruktywnego planu, nie tyle np. nie jeść słodyczy, ale zacząć prowadzić jakiś sportowy tryb życia.

tak sobie też myślę, że czasem im bardziej staramy się od czegos uciec/wyrzec, tym bardziej do tego wracamy.

A czasem po prostu udaje się jakos pozbyć jakiegoś nałogu/przywary, niby tak automatycznie, nie myśląc o tym i nie starając się zbytnio.

A i sobie myślę, że post to jest akurat taki element religii, który świetnie też moga wykorzystać niewierzący.

Pozdrówka.

P.S. Nieźle i bez potknięć stylistyczno-ortograficznych napisane.

P.P.S. Pozdrowienia dla córki.

greckie pathos (od czego nasza patologia) oznacza właśnie cierpienie lub doświadczenie.

Grzech zawsze jest cierpieniem i nie ma, że boli. Jak coś nie jest cierpieniem, to i nie jest grzechem…

nie każdy prostokąt jest kwadratem. Analogicznie z grzechem i cierpieniem.

Poldku, gdyby bólu nie dało się wytrzymać, to ludzi by w ogóle nie było. Sumienie, jak wszystko, daje się hartować i znieczulać, ale gdzieś tam zawsze się odzywa, no chyba, że ktoś jest psychopatą.

niz faceci.

Grześ, feminista:)

bardzo fajnie sobie dyskutujecie, ale jeszcze ciekawa jest kwestia, co jest grzechem, co za niego uznamy (a mam wrażenie, że kżdy uzn tu coś innego).

Są rzeczy, które moim zdaniem s obojętnie moralnie lub dobrze (albo przyjemne choćby) a wg Kościoła są grzechem.
Ja mam proste rozróżnienie-złe jest to, co krzywdzi innych.

po polsku piszemy : chrzczony.

(jest to jedyny merytoryczny komentarz, jaki mogę tu napisać)

W 100% lepiej przyzwoicie niż nieprzyzwoicie. To bardziej ludzkie.

Przyzwoite podoba się Transcendetnemu. :-)))

W nas siedzi cichutko – nie moralność, ale umiłowanie jej. I to dlatego to umiłowanie jakby determinuje człowieka ku niej… , ku dobru.

Jednak dobro już musimy sami poznać, normy moralne musimy sami odkryć, poznać i przyjąć. Na takim gruncie- wg mnie – rodzi się przyzwoite życie. Przyjmuję za swoje przyzwoite normy postępowania i żyję przyzwoicie.

Gdyby człowiek mógł sam tworzyć normy moralne, każda norma byłaby dobra. Natomiast normy moralne są poza człowiekiem. Człowiek je może przyjąć albo nie. Tak jak przyjąć normy przyzwoitego życia.

Jednak jeszcze tu się nie poruszamy w świecie religii. Kościół nie jest po to aby nie grzeszyć. Kościół jest po to aby móc żyć już tu na ziemi w Komunii z Bogiem. W jedności – tak tajemniczej jedności, jak jedność sakramentalna mężczyzny i kobiety.

Chrzest nie daje również lekarstwa niegrzeszenie.. .

To nie jest blog dla ochrzczonych. Zapraszam do dyskusji.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

CHrzest to jedno z tych słówek którymi mozna torturować cudzoziemców, domagając się ich prawidlowego wymawiania.. .

Jak Brzęczyszczykiwicz. :-))))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

I wyraziłaś ducha moralności. Sęk w tym, że tej miłości wzorem jest Jezus Chrystus. Więc przykazanie odnosi się od takiej miłości o jakiej on zaświadczył.

Problemy pojawiają się na gruncie definicji miłości. I jeśli nazwiesz miłością to co nią nie jest, wtedy wszystko psu na budę.

Innymi słowy, MIłość też podlega normom. A nią jest Jezus Chrystus.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

zwykle jest tak, że z róznych powodów paplamy się w błotku

Okres Wielkiego Postu, to czas, aby się z tego błotka obmyć.

przynajmnej raz w roku spowiadać się i w czasie Wielkanocnym komunię świętą przyjmować

Ale czy tak podoba się Bogu?

Myślę, że tak, bo On wie…
...jakie to trudne….

...Ciągle zaczynam od nowa…

To brzmi w stylu, umyj się przynajmniej raz w tygodniu na niedziel e… . Tak mi się skojarzyło.

:-)))

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

nie udzielam porad dotyczących moralności rano, przed pierwszym papierosem.

;-)

Grunt to się najarać.
Potem możesz sobie udzielać koniecznych porad moralnych. :)))

jako że tu cała czołówka uduchowionych tekstowiczów się zgromadziła:),to wam podrzucę link do ciekawego wywiadu z Budzym:

http://tygodnik.onet.pl/32,0,42234,1,artykul.html

“”“Nieprawda. Prawdziwa miłość jest zasze kochana, gdyż jest pełna. “”“

To byłoby za proste. Od egoizmu do miłości daleka ale i bliska droga. Zależy co przyjąć jako miłość. Często za miłość bierze się przyjemność/uczucie jakie rodzi się z przebywania z daną osobą. Jednak gdy owo uczucie/przyjemność nie może być kryterium głównym miłości gdyż gdy pokłócę się z żoną, to nie oznacza, że przestałem ją kochać.

Pokochać miłość, to pokochać pewną postawę reagowania, odniesienia do osoby której darzymy miłością -> postawą wobec niej. W miłości są uniesienia, przypływy i odpływy, szalone i szalone.. . Ale one nie są esencją miłości, są czym przy okazji.

Do prawdziwej miłości, w pełni bezinteresownej chyba dorastamy. Widzę po sobie, że jest to proces. Ale aby ten proces zaistniał, trzeba się na niego zdecydować.. . Aby miłość była świadoma i pełna trza się na nią zdecydować na przyjęcie jej pełni wg katalogu św. Pawła.

Myślę, że nosimy w sobie zalążki/nasionka miłości ale nasionko nie jest jeszcze drzewem. Dzięki procesowi wzrastania staje się tym czym jest jako nasionko. Pokochać miłość, to nic innego jak dać się kształtować wg nasionka którego owoce wyśpiewał ś. Paweł w hymnie o miłości. Po owocach poznajemy czy kochamy.. , jesli kiepskie to ze mną coś nie tak. :-)))

Lewis to ujął tak:

*najwyższe na najniższym wznosi się i opiera… *

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

bardzo Ci dziękuję za ciepłe słowa. Fajnie, ze wpadłeś.

:-))))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

ale jakoś mi to nie przeszkadza, ostatnio na szkoleniu doszedlem do wniosku z pewną osobą, że przyziemność nie jest zła i że różnych snobistyczno-mądrych osób, ich uczonych rozmów itede mamy dosyć.
szczególnie że obok perorował taki gostek dziwny, jakby blogował, to by był gorszy niz Jerzy Maciejowski sto razy jeśli chodzi o pewnośc i brak wątpliwości.

najzabawniejsze było, jak się pochwaliłem, że znam deMello, człowiek mnie napadł, to dawaj, cytuj, w ogóle opowiedz o tym.

A człek chciał se w knajpie o pierdołach pogadać, zresztą poważne rozmowy rodzą się najczęściej na marginesie przyziemnych gadek o pierdołach, tak niespodziewanie.

ale i tak nic nie przebije rozmowy o kradzieży papieru toaletowego i akcji pod kryptonimem “papier toaletowy”, która uskutecznialismy ze znajomymi na Słowacji w knajpie 1 stycznia 2010, szczegół był tylko taki, że chyba o tej akcji dowiedziała się cała knajpa:)

Zbawne to było

spadam kończąc spamowanie.

największą duchowością jest przyziemność. Jak brak kontaktu z prezyziemnością – nie ma też duchowości. Na gnoju rosną najlepiej rośliny i na przyziemności rozwija się duchowość.. – tak mie się widzi.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Brzmi jakbyś była układanką w jego rękach.. .

Pozdrawiam.
************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

to przykazanie pochodzi z takiego okresu w Kościele gdzie nie przystępowano Komunii św. ze względu na konieczność spowiedzi u swojego proboszcza przed każdą Mszą św. podczas której chciało się przyjąć Jezusa, ale także ze względu na to, że powszechnie uważano się za niegodnych przyjęcia.. .

W dziedzinie częstotliwości przyjmowania Komusi św. przełom w Kościele zaczął się od Piusa X. A więc to czasy schyłku XIX wieku.

W dzisiejszym Kościele posoborowym to przykazanie brzmi jak obraza duchowości chrześcijańskiej. No bo jak być Jezusowym człowiekiem gdy tylko raz w roku do stoły Pańskiego.

To wg mnie, na wymogi pańszczyzny jakiejś wygląda a nie na świadectwo rzeczywistej wiary.

To jakbym swoim dzieciom kazał się umyć i ładnie ubrać tylko na Wielkanoc a właściwie w okresie Wielkanocnym.. .

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Spory były i bardzo różnawe jednak efekt był taki, że Eucharystia pozostawała – z rozmaitych przyczyn – skarbcem zamkniętym dla wiernych do dosyć “świeżych czasów”.

Ja mam na myśli nie lokalne spory ale sytuację w całym Kościele Zachodnim. A ta była taka, że mimo odstąpienia Lutra, Sobór Trydencki zapieczętował łacinę w liturgii oraz sprawowanie liturgii zamkną w ramy nakazów i zakazów, nie biorąc pod uwagę włączenia w nią ludu.
Dopiero ruch liturgiczny w XIX wieku zapoczątkowany przez Benedyktywnów z Solesmes i kontynuowany przez papieża Piusa X na dobre rozpoczął proces który trwa do dziś. Którego efekty zostały skodyfikowane w dokumentach Soboru Watykanskiego II. A reforma ta tak naprawdę trwa do dziś, gdyż jej do końca nie “skonsumowano”.

Metodą włączenia ludzi w życie religijne i liturgiczne był rozwój nabożenstw w jęz. narodowych. Próbowano włączać lud w życie religijne poprzez rozwój nabożeństw, np. Gorzkich Żali i innych. One były odpowiedzią na niedostępność Mszy Św.Podczas nich można było zarówno śpiewać w języku narodowym jak i słyszeć np.polską mowę.. .

Kolejnymi etapami tego procesu były reforma Piusa X, i dwa sobory Watykańskie.
Ogłosił dekret o częstym przyjmowaniu Komunii św. obniżając tym samym granicę wiekową przyjmowania Jej przez dzieci, podjął próbę reformy muzyki w liturgii.. .

Natomiast spory teologiczne, lokalne – nie jestem w nich dobry, kiedyś się o tym uczyłem – ale nie zajmowało mnie to. Pisałem pracę niedawno o roli muzyki w Liturgii Kościoła od początku do dziś i przy okazji musiałem przeorać to w jaki sposób liturgia K-ła ewoluowała. To ciekawy proces, chociaż nie zbyt szczęśliwy okresami. Niestety masówka w przyjmuwaniu do K-ła, masowe chrzty bez odpowiedniego katechumentatu(przygotowania) doprowadzały to patologii. Takich, że Ciało Chrystusa uważano za zabobon, albo w ogóle zaprzeczano realnej obecności Jezusa podczas Mszy św.( herezja Berengariusza).

W pierwszych wiekach gdzie wspólnoty chrześcijan były kameralne ten problem nie istniał. Po edykcie mediolańskim rozwój chrześcijaństwa był tak dynamiczny, że chyba nad nim nie zapanowano i wymknął się spod kontroli-Ducha. Masowe przyjmowanie chrztu, przychylność cesarza, promowanie na urzędy chrześcijan sprawiało, że szeregi wiernych wkraczali karierowicze i szukający władzy i wpływów niż Chrystusa.

Jako historyk wiesz pewnie więcej z perspektywy historii powszechnej.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

a może byś czasem napisał jakis tekst taki stricte teologiczny, znaczy teologiczno-historyczny, bo twój komentarz całkiem ciekawie napisany ten.

A na jedynce w końcu wylądowały wpisy, pod którymi się coś dzieje:)

Zaskoczonym tym, że fajnie się rozwinęło pod tekstem, i, że na jedynce. :-)))

O historii to tak nieśmiało pisze, bo Pino mnie zaraz poprawi. I będzie obciach. :-))) A ja historii nie lubiłem najczęściej ze względu na wykładowców którzy mi ją wykładali w sposób zatomizowany.
A ja lubię jak jedno z drugiego wynika, i składa się – jak na film. Wtedy mam obraz całości, a jak mnie jaki szczegół potrzebny to doczytam. Taką syntezę z historii Kła chętnie bym sobie kupił ale nie ma. Dotychczasowe podręczniki księży Ułmińskiego i Kumora jakoś do łatwego przyswojenia się nie nadają.

Więc bardziej mi się podoba opracowywanie danego tematu przekrojowo poprzez historię Kościoła. Jak się wie jak było na początku, w środku i na końcu (teraz) to fajna wiedza. Wiele z teraźniejszości da się zrozumieć i nabiera to nowego życia.

Grześ, jak mnie co natchnie to napiszę. Okres Wielkiego Postu prowokuje do tematyki pokuty, wyrzeczeń i różnych form jakie miały miejsce.. .

Może jeszcze zdążę przed Wielkanocą.

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

o historii Kościoła to ja wiem zdecydowanie za mało, żeby kogokolwiek poprawiać, oczywiście nie licząc takich, co faktycznie nic nie wiedzą. Co do wizji uczenia historii, to zgadzam się jak najbardziej.

Pisz, pisz, ja też może kiedyś machnę jakiś esejek, o księdzu Lamennais na przykład.

Całkiem istotna i ciekawa postać.

pozdrówki

jak najbardziej z przekonania. Wielu uważa, że gdyby urodził się 50 lat później, to zamiast ekskomuniki mógłby się załapać na beatyfikację.

Artykuł na wiki o nim jest do kitu, wszystko pomylone. Może faktycznie coś skrobnę, ale to za parę dni dopiero chyba.

pozdrówki

ale zobacz… Biedaczyna został świętym, a tacy begardzi już sobie skwierczeli. Taka wielka była różnica? No nie wiem. Idea była w sumie ta sama.

Luter to jeszcze odrębne zagadnienie. Mnie przekonuje wizja Nowosielskiego (dla odmiany prawosławny człek), który twierdzi, że Luter był wielki jako reformator i buntownik, natomiast jako założyciel własnej konfesji był już przegrany z założenia, bo to przecież był żarliwy augustianin, który po prostu miał pecha się urodzić w najbardziej chyba parszywej epoce zachodniej Europy.

Żeby było jasne, credo in unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam… Ale to nie przeszkadza mi dostrzegać przeróżnych błędów i wypaczeń ;)

Pozdro

Luter to był symptom, trudno go rozpatrywać w oderwaniu od całej ówczesnej sytuacji polityczno-religijnej.

Jarecki kiedyś fajny wiersz o tym napisał. “Johann Tetzel sprzedał dziś o jeden odpust za dużo…”

Marcinek miał specyficzną osobowość. Z jednej strony, był uczonym teologiem, ale zarazem stanowił zaprzeczenie tzw. umysłowości renesansowej. Wszyscy wtedy się fascynowali antykiem, a dla niego to było nic nie warte. Za jedyne godne uwagi źródło mądrości uważał Biblię, rozczytywał się w listach Pawła szczególnie i tak doszedł do doktryny sola fide.

A potem to już poszło lawiną, jak w 1517 ogłosił tezy wittenberskie, to w całych Niemczech się zakotłowało. Kiedy Johann Eck mu zarzucił, że głosi to samo, co Hus, to Luter odparł, że nauka Husa nie była sprzeczna z duchem chrześcijaństwa. No wszystko fajnie, tylko że Hus został spalony sto lat wcześniej i to nie decyzją papieża, a soboru, więc Luter podpadł już na całym froncie, bo prymat papieski też był uprzejmy zakwestionować wcześniej.

W sumie – z jednej strony tragicznie zepsuty Kościół początku XVI wieku, z drugiej rzeczywiście uparty, ambitny i w pewien sposób do bólu konsekwentny człowiek, czyli nasz mnich augustianin. To nie mogło się skończyć inaczej, jak tylko rozłamem, szczególnie, że idee Lutra były cholernie na rękę rozmaitym niemieckim władcom (prymat władzy świeckiej).

Ale czy nie przez takie herezje właśnie Kościół pozostaje żywy? ;)