Od przedwczoraj chodzę wściekła z powodu komentarzy o Caster Semenya. Dziś rano gówniarz, tak gówniarz! – to o panu, panie Kuźniar, całkiem wyprowadził mnie z równowagi.
No cholera jasna! Specjaliści od siedmiu boleści ich mać!

Można i nawet należy wyśmiewać i piętnować ewidentne przypadki dopingu. Szprycowania się sterydami, hormonami czy czym tam “chata bogata”. We mnie osobiście największe obrzydzenie wzbudza tzw. doping ciążowy, bo w tym wypadku żadna z tych, pożal się boże, “sportsmenek” nie mogła już wykręcać się, że nie wiedziała co robi, że to ktoś jej coś podał, że to nieświadomie…

Czym innym jest jednak dzieło Natury i to, jak nas stworzyła. Tu nie może być mowy o ludzkiej ingerencji z zewnątrz. Idealnym przykładem będzie tutaj Stanisława (Stefania?) Walasiewicz, która też wiele wycierpiała.

Znalazłam jakiś czas temu ten artykuł na portalu Bieganie.pl.
Wart jest przeczytania. Ważny jest też wywiad z seksuologiem, dr Dulko, zamieszczony pod tekstem o Walasiewicz.

Nie twierdzę, że taki przypadek dotyczy Caster Semenya,. Moim zdaniem, jest to możliwe. Tyle tylko, że psychicznej udręki tej młodziutkiej dziewczyny to nie cofnie. Żadne przeprosiny ze strony tych medialnych ścier nie naprawią krzywdy, jaką jej wyrządzają.

Pozdrawiam wścieknięta.

ps. Pięknie to napisałaś.

Wynika z tego, co przeczytałam (dziękuję za linkę), że świat nie zgłupiał wczoraj, ale już dawno temu.
Żadna to pociecha.

Nie mogę tego wszystkiego słuchać, nie mogę uwierzyć, w aż taki brak, jakichkolwiek zasad, przyzwoitości.
Ona ma osiemnaście lat… Mam nadzieję, że jest silna na tyle, że nie pozwoli się zniszczyć.

Ten dziennikarski rechot odbije im się potężną czkawką, wcześniej czy później.

Jakie to przewrotne, że sukces chodzi pod rękę z podłością.

Pozdrowienia Magio.

A ja właśnie pytam, dlaczego wcześniej tych wątpliwości nie było?
Polecam Ci artykuł zalinkowany przez Magię, tam jest sporo informacji.

Poza tym, chyba można by było zrobić te badania w taki sposób i w takiej atmosferze, żeby Caster nie upokarzać?
Ta sytuacja jest bardzo trudna i delikatna, ktoś mógłby o tę dziewczynę zadbać.
Na przykład trzymając język za zębami.

Nie wiem jak jest, nawet nie próbuję zgadnąć, bo zupełnie się na tym nie znam.

Chodzi mi o to, że to jest wstrętne, żeby tak tę dziewczynę traktować.

Przecież nie zaczęła biegać przedwczoraj, prawda?
Odmieniła się nagle?

Dziękuję, przeczytałam.

Wynika z tego, że starają się ją chronić, jak mogą. To dobrze.
Szkoda, że dziennikarze się nie starają. Wielka szkoda.

Ciekawe jakie będą odpowiedzi, na te wszystkie pytania…

“Jakie to przewrotne, że sukces chodzi pod rękę z podłością.”

A ja pesymistycznie zauważę, że to chyba częste i (niestety) normalne, przynajmniej w naszym świecie.

Pozdrówka.

P.S. Dobry tekst, ale nie orientuję się w temacie, więc niekomentowalny znowu dla mnie.

pzdr

W ubiegłym roku Chiny znalazły się na pierwszym miejscu w klasyfikacji medalowej. Mówię o Pekinie.
Więc tego, no… chińscy herosi są.
:)

Pozdrówka.

Nie porównuj letniej olimpiady do MŚ w lekkiej. No co Ty?
Chińczycy nigdy nie święcili jakichś specjalnych tryumfów w lekkiej.
Choć ze dwa rekordy świata w bieganiu należą do Chinek. Ale to już późniejsze czasy niż LA. Sporo późniejsze.

Dziewczyny bywają twardsze od chłopaków i bardziej bezwzględne. Jak taka przyłoży, to koniec świata i okolic. :)

Do czasu wyjaśnienia tej kwestii, powinna panować cisza. Właśnie ze względu na godność tej młodej kobiety.
Jeśli okaże się, że istnieją powody do odebrania jej medalu, to ten medal zostanie odebrany, a rywalki dostaną odpowiedź.

Jednak do czasu rozstrzygnięcia powinna panować cisza, względna przynajmniej.

To, co robią media, jest brzydkie, delikatnie mówiąc.

I wciąż się nadziwić nie mogę, że wszystkim się tak nagle czknęło.
Dopingu nie wykryli, a chyba badali.

Dla mnie wyczynowy sport to jest jakiś rodzaj… no nie wiem… aberracji?
Przepraszam, że tak mówię, ale koszta są ogromne przecież. Ludzkie ceny są wysokie, to mam na myśli.

Chciałam tylko stanąć w obronie człowieka.

Do Chińczyków trudno mi się odnieść, bo naprawdę w ogóle na sporcie się nie znam, nie śledzę, gupia jestem.

Dziękuję za komentarz.

Cytując tylko:
A na syf tego świata, nie ma recepty.

I dalej:
Nie pozwól ludziom się zabić, bo oni bywają najsłabszym ogniwem.

Jeżeli ktoś Pani obiecywał, że na tym świecie będzie „lekko, łatwo i przyjemnie”, o kłamał. Jak zapewne Pani wie, buddyści od dawna wiedzą, że przychodzimy na ten świat, żeby cierpieć. Każdy ma swój krzyż…

Ja nie rozumiem w ogóle o co jest ta seksistowska wrzawa. Przecież w finale biegu kobiet na NNN metrów 40% miejsc powinno być zarezerwowane dla mężczyzn. W końcu po coś parytety wymyślono, nieprawdaż?

A tak na poważnie, to już dawno pogrzebano ideę barona Piotra de Coubertin, więc przejmowanie się tym co dzieje się wśród gladiatorów, którzy walczą nie o życie, a o kasę, to nie dla mnie.

Z czysto ludzkiego punktu widzenia, to dziewczyny mi normalnie żal.

Pozdrawiam

Czas przeszły.
Powiedzmy, że kiedyś się znałam. To było w czasach, w których zwolnienie lekarskie z WFu było uznawane za obciach. Przez rówieśników. Znaczy, to było daaaawno temu. :)

W tym temacie, który być może dotyczy Caster, jestem szczególnie wyczulona.
W mojej klasie, w szkole średniej była taka dziewczyna; średni wzrost, szerokie barki, wąskie biodra, więcej niż ślady zarostu i na dodatek… puszysta. Choć może lepszym określeniem byłoby – masywna.
Z drugiej strony, tej psychicznej – delikatna, jak puch. Pod tym względem, ja i moje inne koleżanki byłyśmy zdecydowanie bardziej męskie.

To, co ona przeżywała przez kilka miesięcy w I klasie to była masakra. Nieustannie ktoś ją upokarzał, a ona chlipała po kątach…

Najpierw tłumaczyłyśmy idiotom i idiotkom, że tak nie można, bo to przecież nie jej wina jak wygląda. Później, tłumaczenie zamieniło się w bijatykę werbalną. Znowu bez skutku. Sprawę załatwiły “kocówy” na kilku obozach. Sportowych.

I jeszcze coś a’propos Misi (tak ją nazywałyśmy). Kiedyś, na jakimś zwykłym WueFie, miałyśmy zajęcia z rzutu kulą. Misia podniosła to żelastwo delikatnie, jakby się bała. Stanęła w kole i bez żadnego półobrotu rzuciła tak daleko, że nam wszystkim szczęki opadły. Trenerowi też.
Namawiał ją później długo, żeby się zdecydowała na treningi. Bez skutku. Misia bała się, że “ludzie” będą ją obśmiewać.

Ot historyjka.

Pozdrawiam.

Nie, nikt mi nie obiecywał, że będzie lekko, łatwo i przyjemnie.
Natomiast zadziwia mnie to do jakiego stopnia może być ciężko, trudno i nieprzyjemnie.

Podobnie, jak Panu, żal mi tej dziewczyny.

P.S. Buddyści nie twierdzą, że przychodzimy na świat po to, żeby cierpieć. Twierdzą, że cierpienie jest naturalnym elementem życia. To trochę co innego.

Smutno, to było patrzeć na zaszczutą dziewczynę, która nie potrafiła sama poradzić sobie z debilami. Ale od czego są przyjaciele… ;) nawet jeśli wymuszają (dosłownie) na “dziczy” odstąpienie od ataków.

Miśka świetnie sobie radzi. Oprócz niesamowitej siły rzutu została obdarzona innymi zdolnościami. Znalazła swoją Drogę. Jest fantastyczną, spełnioną kobietą.
Co z tego, że z wąskimi biodrami i szerokimi barkami?...

Pozdrowionka.

Staram się czytać uważnie.

Pani historia o Misi jest urzekająca.

Pozdrawiam

co ją Magia opowiedziała, to mi się z pewnym odcinkiem, świetnego zresztą, serialu “Boston Public” kojarzy.
Tylko tam bohaterka zdecydowała się chyba zapasy/judo(?) trenować, ale historia skończyła się akurat tragicznie.

Gre, no pewnie że częste rzeczy nie powinny byc uznawane za normalne, acz ja tego słowa w ogóle nie lubię, “normalne” napisałem w tym znaczeniu, że powszechne cos jest, nie że akceptowane i pozytywne.

Życie lubi nas zaskakiwać…

Pozdrawiam

Nosimy w sobie tajemnice, ból, cierpienie, które jeśli pozostaną zamknięte, prowadzą na skraj przepaści.
Staniemy nad nią, zakołyszemy się niepewnie, ale jeśli znajdą się tacy, którzy zza naszych pleców zawołają, pomachają do nas życzliwie, to jesteśmy skłonni się cofnąć.

Z drugiej strony patrząc, nigdy nie wiemy jaki nasz gest, jakie słowo, który uśmiech przyniesie ratunek.

Świadomość, że można na kogoś liczyć, jest bezcenną wartością. Ale liczyć nie tylko wtedy, kiedy środek lata, a słońce wysoko na błękitnym niebie.

Historia Miśki, to historia każdego z nas. Tak myślę.

Czasem wystarczy zadzwonić i zapytać czy lubisz gruszki? ...

Ze zdania, które Pan przytacza nijak mi nie wynika, że cierpienie jest istotą życia.

A, że zawsze może być gorzej? No pewnie, że może dlatego wysadzanie świata w powietrze, nie ma sensu.

Pozdrawiam.

Zrozumiałam.

I kontekst, i słowa. Nie zrozumiałam tylko tak dalekosiężnych wniosków w odniesieniu do buddyzmu. Nie wiem czy to jest optymistyczny sposób widzenia świata, może nawet można stwierdzić, że nie jest. Ale ileż nadziei dla człowieka niesie.

Przecież cierpienie to tylko wytwór umysłu, zdaniem buddystów.

Inna rzecz, że w buddyźmie nie ma jednej, przyjętej szkoły, nie ma dogmatów, nie ma gotowych rozwiązań. Są jedynie wskazówki.

Są rzeczy właściwie, i zaśmiecające .

Żadnej za to jednoznaczności.

Ale, jak sam Pan powiedział, nikt nie obiecywał, że będzie lekko, łatwo i przyjemnie.

Pozdrowienia.

Sprawa może być z zupełnie innej beczki, również z innej.

Nawet jeśli odbiorą medal, to nie zmienia to mojej oceny zachowania dziennikarzy.

O!

Dlatego napisałam ten tekst, że ja właśnie wymagam i dziwić się nie przestaję.

O ile zaistniały jakiekolwiek okoliczności uzasadniające odebranie medalu, trzeba to zrobić, ale najpierw je wyjaśnić.
W żadnym razie nie można się natrząsać z jej fizyczności.

A znalazłam takie cuś :

http://www.tvn24.pl/-1,1616546,0,1,juz-dwa-razy-udowodnila—ze-jest-kob...

P.S. Który dziennikarz?

Dobrze, rozumiem, ale czy to daje komukolwiek przyzwolenie do naśmiewania się z niej?

Czym innym są wątpliwości wymagające wyjaśnienia, czym innym ludzka małość.

Gretchen, oczywiście nie daje.

Panie Jerzy, podziwiam Pańską wiarę w enerdowską myśl trenerską.

Napisałam kilka tygodni temu, że: “Patrzyłam wielokrotnie na powtórki tego biegu. Przyglądałam się jej sylwetce.
Nie postawię żadnych pieniędzy, że mogła być na “zwykłych” prochach. Zresztą to dość łatwo wykryć.
Jeśli zaś chodzi o naturalne zaburzenia, to tym bardziej ci, którzy robią sobie “jaja” z tej dziewczyny zasługują na prosty strzał w pysk.”

Raport komisji IAAF wyciekł do prasy. Wszystko wskazuje na naturalne zaburzenia, czyli na hermafrodytyzm.

Kłaniam się Wam nisko.

To biegał obojniak rywalizując z kobietami.
Jeśli ktos wierzy, ze w RPA, tamtejsza federacja nie miała mozliwości sprawdzenia stanu faktycznego, albo jest rasistą albo idiotą.
caster była świadomą oszustką i tylko głupowatej poprawności zawdzięczać możemy ,że oszukane przez nia współzawodniczki nie znajda oficjalnej satysfakcji.
Wstyd.

Wspólny blog I & J

to w takim razie trzeba skończyć z segregacją płciową w sporcie:P